இருட்டிலும் தொடரும் நிழல்

யாருக்கும் அஞ்சாமல் தனிமையில் ஊருக்கு வெளியே புற்றில் வாழும் பாம்பை போல ஒரு சன்யாசியானவன் வாழ வேண்டும் என்பதை அறிவித்ததால் அந்த பாம்பையும் ஒரு குருவாக ஏற்றேன்.
---தத்தாத்ரேயர்.



நம்மை விட்டு நீங்காதது தனிமை மட்டுமே. உலகில் வாழும் மனிதர்களில் சிலர் தனிமைக்கு பழக்கபட்டு அஞ்சாமல் வாழ்கின்றனர். பலர் தன்னுடன் தனிமை இருப்பதை மறுக்க விரும்பி கலந்து வாழ்கின்றனர், ஆனாலும் தனிமை என்பது இருட்டிலும் நம்மை விட்டு பிரியாத நிழல் போல தொடர்ந்துகொண்டே தான் இருக்கிறது என்பதை யாரும் உணர்ந்தே இருக்கிறார்கள். தனிமையை விரட்டிக் கொள்ளும் யுத்ததில் வேறுவழியின்றி மனிதர் தோற்று மரணத்தை தழுவுவது வாழும் மனிதர்க்கு அதை குறித்த அச்சத்தை அதிகரிக்கிறது.

இளவயதில் தனிமை அவ்வளவு துன்புறுத்துவதில்லை என்றே தோன்றுகிறது. தனிமையின் இருப்பை ஏற்க மறுத்து கூடி குலவி இன்பம் துய்ப்பதில் காலம் கரைந்து விடுகிறது. ஆனால் நாம் எதிர்பார்க்காத நேரத்தில் தாக்கும் எதிரியை போல சட்டென முதுமை துணைக்கொண்டு தனிமை ஒருவனை வீழ்த்திவிடுகிறது. தூரத்து உறவினர் ஒருவரை சந்தர்ப்ப வசத்தால் மூப்படைந்து உயிருக்கு ஆபத்தான நிலையில் மருத்துவ மனையில் பார்க்க நேர்ந்தது. இளவயதில் தனக்கு யாரும் வேண்டாம் என்று கூறி வீட்டை விட்டே வெளியேறியவர் அவர். மிகவும் கோபக்காரர் என்றும் மிடுக்கு நிறைந்தவர் என்றெல்லாம் கேள்வி. ஆனால் தனிமை மூர்க்கதனமாக தாக்கியதால் நைந்த துணி போல இருந்த முதியவ்ர் வயதில் மிக சிறியவனான என் கையை பற்றிக்கொண்டு "என்னை மதுரைக்கு அழைத்து போய்விடு, எனக்கு மனிதர்களே இல்லை. உன் கையை காலாய் நினைத்து பிடித்து கொள்கிறேன், என் உயிர் மனிதர்களுக்கு ந்டுவில் போகட்டும்" என்று கண்ணீர் விட்ட போது வாழ்க்கையில் ஒருவன் சத்தியமாய் சந்திக்க வெண்டிய இந்த தனிமை எதிரியின் வலிமையை உணர்ந்தேன்.


சிந்தித்து பார்த்தால் சில மனிதர்கள் மட்டும் மற்றவர்களை விட மிக அதிகமாக தனிமைக்கு வாக்கப்பட்டு விட்டார்களோ என்று தோன்றும். அவர்கள் கூட்டத்தில் கூட தனியாக தான் இருக்கிறார்கள் என்று தோண்றும். உண்மையில் அவர்கள் கலகலப்பாக பேசிக்கொண்டிருந்தாலும் அவர்கள் உள்ளே யாருடனும் சேராமல் இருப்பதை அனுபவத்தில் தெரிந்து கொள்ளலாம். புழுங்கரிசி சோறானது எவ்வளவு சாம்பாரில் பிரண்டாலும் சாம்பாரில் ஒட்டிக்கொள்ளாமல் இருப்பதை போல தான் இதுவும்.
எல்லா மனிதர்களும் கூட்டத்திலும் தனிமை என்பதை சில நேரங்களிலாவது அனுபவிக்கவே செய்வார்கள் என்பது என் எண்ணம்.


இதில் சில அலாதி ரகங்கள் இருப்பார்கள். அவர்களுக்கு தனித்திருந்து இருந்து தனிமையில் ஒரு சுகம் தோன்றி விடும். ஆனால் அவர்களை முழு மனிதர்கள் என்று ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டேன். வியாதி வராத மாதிரி அதிகமான எதிர்ப்பு சக்தி உள்ளவர்களுக்கு எப்போதாவது வரும் ஜலதோஷம் கூட விரைவில் குண்மடையாது, எந்த மருந்துக்கும் கேக்காது. தானாகவே போனால் தான் உண்டு. அவர்கள் அப்பொழுது அதிகம் அவதி படுவதை பார்க்க முடியும். அது போல யாருடனும் ஒட்டாத இந்த அதிசய பிறவிகளுக்கு திடிரென்று ஒரு தோழனோ தோழியோ கிடைப்பர். உலக விதிப்படி வருவது எல்லாம் போவது தானே என்று அந்த தோழனோ தோழியோ பிரிந்து விட்டால துவண்டு விடுவர். யாரிடமும் சொல்லி அழ முடியாத பழக்கத்தால் அவர்களுக்கு துன்மானது மேலே கூறிய படி "தானாகவே போனால் தான் உண்டு". ஆகையால் நீங்கள் அலாதி ரகம் என்றால் மொத்தமாக யாரிடமும் ஒட்டாமல் இருங்கள். இல்லாவிட்டால் கஷ்டம் தான்.


ஆனால் உண்மையில் தனிமை தவிர்க்க முடியாது என்று அறிந்து யதார்த்தமாக இருப்பவர்களுக்கு தனிமை ஒரு தோழன். ஒரு மனிதன் தன்னை செப்பனிட்டுக்கொள்ள த்னிமை மிகவும் அவசியம். "நீ நல்லவனா கெட்டவனா என்பதை தனிமையில் இருக்கும் பொழுது நீ எப்படி நடந்துக்கொள்கிறாய் என்பதிலிருந்து தெரிந்து கொள்" என்று காந்தியடிகள் சொன்னதாக ஞாயபகம். தனிமையில் இருக்கும் ஒருவன் யாருக்கும் ஜவாப்தாரி இல்லை. அவன் சிந்திக்க நிறைய அவகாசம் கிடைப்பதால் மனதெளிவு அடைய வழி கிடைக்கிறது. சில சித்த தெளிவு ஏற்பட்ட மனிதர்களின் போக்கு வித்தியாசமாக அமைவதை பார்க்கிறோம். அவர்களை சில சமயம் சமூகம் ஒரு பைத்தியமாக கூட பார்க்கிறது. பாரதியார் பட்ட பாடு நாம் யாவரும் அறிந்த்தே. ஆழ்வர்களில் ஒருவர் (குலசேகரர்) கூட "பேயனே எனக்கு யாவரும், யானும் ஒர் பேயனே யாவருக்கும், எதற்க்கு இனி பேச்சு" என்று தன்னால் யாரிடமும் ஒட்ட இயலாது என்று அறிவிக்கிறார். ஆனால் அத்தகைய ஞானியரை தனிமையின் தாக்கம் ஒன்றும் செய்வதில்லை. இந்த பாடு எல்லாம் நம்மை போன்ற சாதாரணனர்க்கே.


மொத்ததில் தனிமை ஒரு விஷேச குணம் கொண்டது. தனிமையை விரும்பி வரவேற்றாலும் அதற்க்கு பிடிக்காது. நெடு நேரம் வெய்யிலில் நின்று பழக்கப்பட்டாலும் சில நொடிகள் நிழலின் அருமை காட்டி மீண்டு வெயிலில் விட்டால் அதிகப்ப்டியாக நிழலுக்கு ஏங்கும் மனம் போல திடிரென சில்லென்று அன்பின் தென்றலை வீசி பின்னர் அதை விலக்கி கலங்கடித்துவிடும். தனிமையை வெறுத்து ஒடுபவர்களுக்கோ தனிமையின் நிழல் பட்டால் போதும் கருகிவிடுவர். விவேகமுள்ளவனோ தனிமையை விரும்புவதும் இல்லை, வெறுப்பதுவும் இல்லை. யதார்த்தமாக இருக்கிறான். அவனிடம் தனிமை தோற்கிறது.


தனித்திரு! விழித்திரு!
-விவேகானந்தர்.