அரங்க இராட்டினம்

அந்த ஊருக்கு இராட்டினக்காரன் ஒருவன் வந்தான். மக்களை மயக்கும் வசீகரனாய் இருந்தான். அவன் இராட்டினம் வித்தியாசமாக
இருந்தது. அதில் கயிற்றிலே கட்டப்பட்ட பொம்மை குதிரைகள் இருந்தன. அவை சுற்றும் பொழுது மேலும் கீழும் செல்லும், தாவி தாவி
ஒடுவதை போன்ற எண்ணத்தை தரும். ஒவ்வொரு குதிரையும் ஒவ்வொரு நிறம், தினுசு. ஊராரை இராட்டினத்தில் ஏறுமாறு கூவி
அழைத்தான். மக்களும் மயங்கி ஏறினர். இராட்டினம் சுற்ற தொடங்கிய கொஞ்ச நேரத்தில் மக்கள் அந்த குதிரை எல்லாம் உண்மை என்றும்,
தாமே அதனை செலுத்துவதாகவும் நம்ப தொடங்கினர். நடப்பது குதிரை பந்தயம் என்றும், தாம் அதில் வென்றே ஆக வேண்டும் என்றும்
நினைத்தனர். சில நேரம் அவர்கள் குதிரை மேலே தாவுவது போலவும், சில நேரம் விழுவது போலவும், முந்தி போவது போலவும், பின்
தங்கியது போலவும் ஏதேதோ கற்பனை செய்து கொண்டனர்.

ஆனால், இந்த விளையாட்டில் கொஞ்சம் சிரமம் இருந்தது. அவர்களுக்கு அவ்வப்போது களைப்பு நேர்ந்ததை இராட்டினக்காரன் கவனித்தான். களைப்படையாமல் இருக்க குதிரை மீது கொஞ்சம் தூங்க வைத்தான். சிலர் கனாக்கண்டனர் தூக்கத்தில். அதிலும், குதிரைகள் இராட்டினங்களையே கண்டனர். முழித்ததும் பந்தயத்தை தொடர்ந்தனர். ஆனால் என்ன தான் முயன்றாலுன் இராட்டினம் சுற்றில் மீண்டும்
மீண்டும் சுற்றி, அனுபவித்ததையே அனுபவித்துக் கொண்டிருப்பதையும், அந்த சுழற்ச்சியிலிருந்து வெளி வர இயலாமல் இருப்பதையும்
உண்ர்ந்தார்கள் இல்லை.

ஆனால் சிலருக்கு சுற்றலினால் தலை மிகவும் சுற்ற தொடங்கியது. ஆட்டத்தின் மீது கொஞ்சம் விரக்தி வந்தது. ஆனால் ஆசை முழுமையாக
விட வில்லை. அவர்கள் கொஞ்சம் சந்தேகத்துடன் சுற்றிக்கொண்டிருந்தார்கள். சிலர் முற்றிலும் சுற்றும் ஆசையை துறந்தார்கள்,
இராட்டினக்காரனிடம் மன்றாடி இறக்கி விட சொன்னார்கள். அவனும் அவர்களை பலவாறு சோதித்து மகிழ்ச்சியுடன் இற்க்கி விட்டான். இறங்கியவர்கள் உண்மையை உரக்க கூவினார்கள். சுற்றுபவர்கள் அவர்கள் காதில் விழுந்ததை கொண்டு அவர்கள் அறிவிற்க்கு எட்டிய படி
உண்மையை கற்பனை செய்துக் கொண்டார்கள். அவர்களால் இராட்டினத்துக்கு வெளியில் உலகம் இருக்கிறது என்பதை நம்ப முடியவில்லை. இப்படியாக இந்த பந்தயம் நடந்துக் கொண்டே இருக்கிறது.

பொய்யாயின எல்லாம் போய் அகல வந்தருளி, மெய்ஞானமாகி மிளிர்கின்ற மெய்சுடரே!
- மாணிக்க வாசகர்.